We kennen het allemaal: de zenuwen hebben als we iets belangrijks moeten doen. Je krijgt een wee gevoel in je buik, knikkende knieën en een droge mond. Je gaat hoger ademen en je bewegingen vertragen. Je krijgt het koud en/of klam en ervaart een vernauwing van je bewustzijn. Kortom, ze kunnen behoorlijk in de weg zitten, die zenuwen. Dus: die zenuwen moeten weg!

Natuurlijk ken ik ze ook. Voorafgaand aan mijn optredens word ik veelvuldig geteisterd door deze angstprikkels. En ik ben in bijzonder gezelschap. Wist je dat Jacques Brel altijd optrad met een emmertje in de coulissen? Daarin kon hij spugen, als hij misselijk van angst was. Barbara Streisand heeft jaren niet opgetreden en Adèle riep de hulp van een therapeut in om haar paniekaanvallen en stressreacties de baas te worden.

Alles uit de kast!

Ik heb ook alles uit de kast getrokken om ervoor te zorgen dat mijn zenuwen niet de boel kunnen verstoren: NLP, meditatie-technieken, yoga, tai chi, ontspanningsmassages, energiewerk, mijn chakra’s laten draaien, mijn meridianenpunten stimuleren, ademoefeningen, thee, wijn, wierook. Ja, álles! En het resultaat? Steeds weer dartelen die zenuwen vrolijk rond.

Het zijn wel míj́n zenuwen

“Gaan ze dan nooit weg?”, vroeg ik me een keer af, vlak voor aanvang van een optreden. Terwijl ik mentaal en emotioneel al mijn afweergeschut in gereedheid bracht om mijn zenuwen te verjagen, bedacht ik opeens: maar het zijn wel míjn zenuwen. En als ze een deel van mij zijn, dan vecht ik dus tegen mezelf. Ik besloot deze keer de witte vlag te hijsen en mijn zenuwen toe te laten.

Het voelde op dat moment alsof ik aan de rand van een ravijn stond en had besloten naar beneden te springen in het vertrouwen dat ik niet te pletter zou vallen. Waanzin. Iets in me was volledig in paniek.

Stop met vechten tegen podiumangst. Je zenuwen omarmen is jezelf omarmen – met alles wat er is.

Naakter dan naakt

Terwijl ik het podium betrad, voelde ik hoe mijn benen wiebelden. En op het moment dat de muziek inzette vreesde ik dat mijn stem het zou begeven, of dat er op z’n minst een schaapachtig gemekker uit mijn mond zou klinken. En ja, de tonen waren fragieler dan anders. Mijn stem vibreerde mee op het ritme van mijn angst. Ik voelde me ultra-kwetsbaar en naakter dan ooit.

Na het lied hield het publiek even de adem in en daarna klonk een enthousiast applaus. Ze waren geraakt, vollediger en dieper dan tevoren. En ik zelf ook. Zij wisten niet waarom. Ik wel. En ik wist ook: dit is een heel krachtig en heldhaftig moment.

Omarmen in plaats van wegduwen

Ik heb nog altijd last van mijn zenuwen. Soms wat meer, soms wat minder. En ja, ik vind ze lastig. Maar ze horen nu eenmaal bij me. In plaats van manieren te vinden om ze weg te krijgen, probeer ik ze te omarmen en open te staan voor wat ze me brengen.

Ik zeg: stop met vechten tegen podiumangst. Je zenuwen omarmen is jezelf omarmen – met alles wat er is.

Hoe hou jij je zenuwen onder controle? Deel het hieronder.