Vandaag, 16 januari 2023, is de verjaardag van Ans, mijn moeder. De eerste waar ze zelf niet bij is. Ze zou 75 jaar zijn geworden. Op deze dag zijn we samen om haar te gedenken.

Gisteren hebben we haar herdacht met haar drie broers en drie zussen en alle partners. Het was voor iedereen vreemd dubbel. Verdrietig, maar vooral ook heel fijn om met z’n allen bij elkaar te zijn.

Na de koffie en thee was het tijd voor drank. En dus een uitgelezen moment voor een toost. Mams zwager Jaap nam deze taak waar met mooie woorden.

Nog voordat we een slok konden nemen, voegde ik eraan toe dat ik het heel mooi zou vinden als iedereen een herinnering zou delen, zodat we over mam konden horen in elkaars verhalen.

Herinneringen ophalen
Even leek het nog best lastig om een herinnering op te duiken, maar voor we het wisten vlogen de verhalen over tafel. Terwijl de een iets deelde, haakte een ander erop in.

En als het gesprek uitwaaierde in verschillende onderonsjes, tingelde iemand even met het belletje dat op tafel stond, om zo ieders aandacht te vragen voor diens belevenissen met mijn moeder. Bijvoorbeeld dat ze altijd overal tussendoor vloeide, haast onzichtbaar, en tegelijk heel aanwezig qua uitstraling.

Haar oudste zus Emmy (rechts op de foto) vertelde hoe ze altijd samen de Selvera’s zongen. En vooral dat ze samen heel vaak en veel moesten lachen.

Toen Emmy verkering had, ging mam vaak samen met haar oudste broer Kees stappen. Tijdens een van die uitgaansavondjes met haar broer heeft ze mijn vader leren kennen.

Haar jongste broer Nico vertelde hoe hij op zijn motor naar Wervershoof kwam om mijn vader en moeder te helpen met de bouw van hun huis.

Toen Nico en Marjan zelf een huis hadden en gordijnen nodig hadden, ging mijn moeder met Marjan mee om die uit te zoeken. De smaken liepen wat uiteen, en in plaats van blauw-roze tinten, koos Marjan toch voor bruin-oranje gordijnen (toen heel hip!)

Opnieuw leren zwemmen
Haar jongste zus Els vertelde over het zwembad, toen mam na de hersenbloeding op haar 64e weer opnieuw moest leren zwemmen – en dat ze eerst weer vertrouwen moest winnen in het water.

Zwager Ruud herinnerde zich hoe ze na het eten – als de pan leeg was – altijd nog even met haar vinger langs de rand ging om de laatste restjes eruit te halen.

Marga, haar jongere zus was er ‘altijd’, voor de gezelligheid en vooral om te helpen. Dus had ze weinig te vertellen, zei ze, want zelf vond ze dat heel gewoon. Maar tegelijk is dat best tamelijk bijzonder.

Haar man Johan vertelde over de gastvrijheid die hij mam toekende, en keek terug op verschillende feesten die werden gegeven.

Mams gemoedelijke broer Jan had niet veel woorden. Ook niet nodig. Via de emotie in zijn gezicht was al duidelijk hoeveel hij van zijn zus hield.

Ik vond het genieten om al die verhalen te horen. En ook om weer even te observeren hoe zo’n gezin in elkaar steekt. En wat raar dat in dat zevental mijn eigen moeder er nu niet meer is. Zij zou deze samenkomst geweldig hebben gevonden.

Mijn vader, die de laatste jaren sowieso alles al moest regelen en uitvoeren vanwege mams vasculaire dementie, had alles op een prachtige manier voorbereid.

Lief gebaar en samenzijn
Nadat pap zijn zelfgemaakte soep had uitgeserveerd, had hij voor alle broers en zussen nog een cadeautje: een gedicht over een ster – en daarbij een kettinkje met daaraan een hanger in de vorm van een ster. In die ster zat wat as van mam. Dat had hij er allemaal vakkundig in zitten priegelen. Wat een lief gebaar.

De kracht van samenzijn tekende deze middag. En ik vond het zo mooi – en ook troostrijk en helend – om met iedereen stil te staan bij dit bijzondere moment, mams geboortedag. En natuurlijk bij mam zelf, wie zij was als kind, zus, vrouw en moeder.

Op deze manier was zij, hoewel niet fysiek aanwezig, er toch helemaal bij.

En precies over dat fenomeen schreef Peter een paar maanden geleden het lied ‘Distant Still So Close’.

Een herinnering beleefd met mijn moeder? Of ook te maken gehad met afscheid, herdenken en momenten maken? Deel je verhaal hieronder in de comments.