Vandaag vond ik dit plaatje met een mooi gedicht van Shel Silverstein. Over de stem binnenin. Ik deelde het op Instagram en plaatste er een tekst bij, die me al associërend binnenviel: Hoe we allemaal deze stem kennen. Hoe deze stem op verschillende manieren van zich laat horen: roepend, fluisterend, zingend, sussend, herhalend. Hoe deze stem verschillende gedaantes aanneemt: die van gids, aanjager, cheerleader, grensbewaarder.
Ook vroeg ik me af: luisteren we eigenlijk wel naar deze stem?
Het antwoord is ‘ja’. En het antwoord is ‘nee’.
Dat verschilt per geval. Per moment. Soms bevalt het ons wat we horen en volgen we zonder morren. Dan weer spreekt het ons minder aan en houden we ons doof. Of we zijn er nog niet klaar voor. In het ergste geval horen we die stem niet eens, dus hoe kun je er dan naar luisteren?
Zelf(be)sturing
Ik mijmerde verder over de tekst. Hoe belangrijk het is om je eigen stem te volgen in plaats van je vast te klampen aan de stem van leraren, vrienden, ouders… Dit gaat over zelf(be)sturing.
Maar is dat wel zo makkelijk? Soms is het zo lastig om te bepalen welke stem nou van jou is. In een kakofonie van stemmen om je heen, is het moeilijker om je eigen stem te horen of te onderscheiden is. Als we allemaal die stem zouden horen en die zonder weerstand, angst en twijfel zouden volgen, zou de wereld er heel anders uitzien, toch?
Solitaire
Het deed me denken aan het lied ‘Solitaire’ uit de voorstelling ‘Vleugelvrouw’. Voor mij een essentiële song uit het programma. In die song bezing ik deze stem.
Niemand kent de droom
Die mij laat vliegen
En niemand kent de draak
Die ik moet verslaan
Dit schimmenspel, dit is mijn verhaal
Waarin elke schaduw traag vervaagt
Ik vecht, ik slaap, ik versta, en ontwaak
Niemand kent het spoor
Van mijn verlangens
En niemand kent de vraag
Die ik ontrafelen zal
Ik schijn het licht op alle raadsels
En elke schaduw kijk ik aan
Ik sta, ik blijf, ik laat, en kan gaan
Wie kent de grond
Die mij zal dragen?
En wie, wie kent de hand
Die mij beweegt?
In alle ogen om me heen
Vind ik een antwoord
Dwars door elke schaduw heen
Ik zie, ik voel, ik weet
Alleen
Geen garanties
Zoals gezegd: soms is het lastig om deze stem te horen. Hoor je hem niet, omdat er te veel ruis op de lijn zit. Afleiding van buitenaf. Of ongeloof en angst van binnenuit. En als je hem wel hoort, kan het heel spannend zijn om er gehoor aan te geven. De stem geeft namelijk geen garanties. Ben je bereid dat risico te nemen?
Visie: verbetering, vernieuwing
Gisteren, tijdens een dansavond met een aantal vrouwen, ontstond er een mooi gesprek. Een van de ‘danseressen’ vertelde met hart en ziel over haar werk en vakgebied – en vooral vol liefde over haar cliënten. Vanuit haar zorg en toewijding voor hen plaatste ze kanttekeningen bij de huidige manier van werken – en ze deelde met ons hoe zij dacht dat dingen verbeterd zouden kunnen worden.
We luisterden naar haar verhaal, haar visie en we werden enthousiast.
Hobbels in het hoofd
Ze vervolgde haar verhaal – en er kwamen een aantal onhandige overtuigingen mee: over een gekaderd systeem, financiële obstakels en leeftijdsissues. Deze overtuigingen zouden haar stem tot zwijgen kunnen brengen en zouden haar plan in deze schetsfase kunnen smoren.
Dít was het moment om die overtuigingen te herkennen, in hun nekvel te pakken en om ze om te buigen.
Of dat lukt? Ik hoop het van harte.
Het is namelijk een prachtig idee. En groots. Dus dit plan heeft zeker support en medestanders nodig.
Alleen – met je stem
Maar het begint allemaal met een stem van één. En stem binnenin.
Creëer rust en ruimte voor je innerlijke stem.
Hoor. Luister.
Voel. Zie. Weet.
En laat die tenslotte klinken.
Op je eigen manier. Zoals alleen jij dat kunt.
0 reacties