Woh, vanmorgen werd ik opeens ff helemaal ‘murw gefuckt’. (whoops ja, ik snap: dit vereist enige uitleg)

Ik zie de laatste tijd zo vaak posts voorbijkomen met ‘fuck dit!’ en ‘fuck dat!’. Fuck de regels! Of: ‘fuck uitstelgedrag!’. Of gewoon alles: ‘fuck it’. En in het Engels bekt het nog lekkerder: ‘fuck fear!’ of ‘fuck flaws!’. Met andere woorden: als iets je niet bevalt, go fuck it en dan kun je verder als een betere versie van jezelf, zonder die ballast omdat je het heldhaftig hebt weggefuckt. Hoera!

Verhit
En begrijp me niet verkeerd. Ik ben er zelf ook niet vies van, en soms vraagt iets nou eenmaal om een stevige ‘fuck it!’. Bijvoorbeeld om jezelf een zetje te geven en over een hobbel heen te werken. Om je angst een toontje lager te laten zingen. Of… om je verhitte emotie kracht bij te zetten in woord en taal. Zo!

Daarbij kunnen deze stoere statements rekenen op veel aandacht op de socials. Helemaal als je het schrijft als f*ck – want ooooh, we mogen het eigenlijk niet zeggen, maar kijk ons het eens lekker tóch doen. Lef en moed. En zie hoe handig we om het systeem heen spellen en het te slim af zijn. Heerlijk. Spierbal-iconen en powerrrr met veel r-en en uitroeptekens!!!

Zachter en subtieler
En opeens, vanmorgen, brak er dus iets toen de zoveelste fuck voorbijkwam. Ik voelde een acute metaalmoeheid optreden, en ik besefte dat mijn wereld zoveel zachter en subtieler is dan deze verbale knokploeg tegen je (vaak) eigen vermeende tekortkomingen.

Het gebeurde bij een post met daarin een keurige mevrouw declamerend ‘fuck perfectionisme!’. Een uitroep om te beamen, want ja, perfectionisme willen we allemaal niet, want daar worden we gespannen van, dus dat moet weg. Dus: Fuck! Fuck! Hé, is het nou nog niet weg? Nou, nog een keer dan maar: fu-huck!!!!

Wat als…?
“Maar”, vroeg mijn subtiele flinterdunne fluisterstem, “wat als we nou eens stoppen met perfectionisme hardhandig aan de kant schuiven? Wat als we nou juist eens wat extra aandacht besteden aan deze eigenschap die deel is van onszelf? Wat als we in plaats van reageren op de remmingen of focussen op de emoties die het ons bezorgt, er juist eens bij stilstaan om onbewogen te kijken naar wat het ons geeft?”

Yep, dat klinkt allemaal weliswaar een stuk minder sexy en kordaat, maar opeens bespeur je dan alle goede aspecten en is het zo slecht nog niet om perfectionistisch te zijn. Sterker nog: perfectionisme is fantastisch! Je moet alleen wel even weten wanneer je deze vriendin moet aanroepen.

Je moet haar niet uitnodigen voor een brainstorm of een allereerste kliedersessie. Kan ze niet tegen; wordt ze gek en raakt ze in paniek. Maar als je toe bent aan fijn slijpen, of als je aanmoediging nodig hebt om nog net dat tandje extra te geven, dan kun je blind op haar vertrouwen. She’s your girl!

Contact
Kortom: ik zou willen opperen om je eigen perfectionist eens diep in de ogen te kijken, hallo te zeggen en echt contact te maken, en dan te vragen wat ze je zoal komt brengen, en helder te krijgen waar en wanneer ze het beste tot haar recht komt. Tenminste, als ze na al dat gefuck van je nog ergens in de buurt is. Vast wel. 😉

Conversatie met mijn innerlijke perfectionist: Goh, je hebt in deze tekst wel echt heel veel fucks gebruikt. Ik zou hem maar niet posten, want dat gaat het algoritme absoluut drukken.

– Ah joh, fuck it!